Koran jest świętą księgą islamu, w którym wierni znajdują odpowiedzi na ważne pytania. Pozycja, jaką zajmuje kobieta w islamie, stanowi ważny punkt odniesień do religii i życia codziennego muzułman.
Humanitarnymi określeniami są podkreślenia Koranu, że kobieta w islamie została stworzona przez Allaha i nie wolno jej zabijać. Powinnością męża jest poszanowanie żony. Winę za grzech pierworodny ponosi, według Koranu, tylko Adam. Matka Jezusa, Maria, godna jest najwyższego szacunku, bowiem poddała się woli Allaha. Kobieta powinna być otoczona opieką męża, a po jego śmierci lub po rozwodzie, należy zadbać o jej stan majątkowy. W aspekcie religijnym, nie istnieją różnice między mężczyzną a kobietą.
Kobieta w islamie jest jednak istotą gorszą. Przypisuje się jej tak negatywne cechy, jak bezmyślność i brak samodzielności. Dlatego to mężczyzna ma prawo żądać od kobiety posłuszeństwa, w każdej dziedzinie życia. Skromność wymaga zasłaniania ciała. Kobieta w islamie nie może poślubić wyznawcy innej wiary. Ma mniej praw oraz dziedziczy znacznie mniejszy majątek.
Szariat przewiduje, że za popełnienie cudzołóstwa, kobieta w islamie może zostać skazana na śmierć. W razie rozwodu dzieci pozostają przy ojcu. W razie rozwodu z powodu niechęci żony do męża, kobieta musi oddać mężowi swój posag.
Postępowe kobiety
Niektóre kobiety prowadziły działalność publiczną, wywierając wpływ na muzułmańskie środowiska, w których żyły.
Najsławniejszą kobietą jest A’isza. Żona proroka Mahometa orientowała się w polityce, prowadzonej przez męża i miała na nią wpływ. Była najlepszym znawcą Koranu, a także literatury i historii arabskiej. Zwracano się do niej po radę, jeśli któryś z towarzyszy Mahometa miał problem z interpretacją przepisów świętej księgi. Żonie Mahometa przypisuje się wpływ na kształt szariatu.
Współczesne niezależne kobiety to, np. Benazir Bhutto, premier Pakistanu, zamordowana w 2007 roku. W Indonezji prezydenturę sprawowała, w latach 2001 do 2004, Megawati Sukarnoputri. Politykiem i pierwszym premierem-kobietą w Turcji została w 1993 roku, Tansu Ciller. Po skończonej misji na tym stanowisku, od 1996 roku do 1997 roku była ministrem spraw zagranicznych. W Bangladeszu przez dziesięć lat rządziła krajem Khaledz Zia.
Sylwetki tych kobiet są przykładem, że kobieta w islamie może pełnić odpowiedzialne role, wbrew głoszonym przez fundamentalistów opinii i ich niższości. Obecna batalia kobiet o prawo głosu, to wyraz rosnącej świadomości muzułmanek. Tam, gdzie kobiety mogą głosować, mężczyźni często głosują za nie, a w takich krajach jak Arabua Saudyjska i Liban, prawo do głosu przyznano jedynie kobietom, posiadającym wykształcenie.